O zamanlar Ankara Çankaya`da oturuyorduk. Eşimden boşanalı 2 sene oluyordu, 38 yaşında oğluyla oturan yalnız bir kadındım.. Emir, yaşamın bana sunduğu tek armağandı sanki.. onsuz düşünemiyor , konuşamıyor, hiçbirşey yapamıyordum. Onu herşeyden herkesden çok seviyordum. Arkadaş toplantılarında Emir`den başka birşey yoktu dilimde. Bu onları sıkıyordu…